Omzien in verwondering

Dit is de laatste column van Yoshi en Yannick in dit blad. Vanaf de eerste, in 2012, tot en met deze zijn er zo’n 30 verhaaltjes over de harige broertjes verschenen.

Uiteindelijk moest er natuurlijk ook een laatste column komen, en dat moest ons baasje Jos dus ook nog een beetje leesbaar vullen.

Zij dus al haar jaargangen vanaf 2012 tevoorschijn gehaald. En dan maar lezen over ons, toen wij nog jong(er) waren. Elk seizoen was er iets. Zoals de eerste column in de lente van 2013, toen Yannick na verschillende pogingen verzuchtte: „Hoe vang je een merel?” En Yoshi, die in de zomer van 2016 lui lag te liggen in een heuse strandstoel voor katten. En in de herfst van 2017, toen waren we luie hangjongeren die gapend over een te krap plankje gedrapeerd onze tijd hingen te verlummelen. En o ja, in de winter van 2014 lagen we onze bibs te roosteren bij de gashaard. Jaja, waar blijft de tijd… Het is niets dan omzien in verwondering!

Maar ach, het einde van onze column nadert hier met rasse schreden. Wij en ons baasje Jos vonden het een eer, een plezier en een voorrecht om jullie lezers jarenlang een kijkje te geven in ons kattenleven.

Afscheid doet pijn, maar is, zoals de schilder Dalí ooit zei, ook de geboorte van herinneringen. En mocht dit afscheid je toch zwaar vallen, dan is er altijd wel een (Maine Coon-)kat in de buurt die troost biedt!

Yoshi, Yannick en Jos